Stijn heeft alles prima voor mekaar. Hij is jong, heeft als reclamemaker succes, en zijn vrouw Carmen is niet alleen beeldschoon, maar ook vergevingsgezind: ze ziet graag zijn avontuurtjes door de vingers, want ze houdt van hem, en hij houdt van haar. Maar dan komt opeens het slechte nieuws:

Carmen heeft kanker.

Stijn toont zich eerst van zijn beste kant: hij gaat mee naar de bestralingen en probeert Carmen alle steun te verlenen die ze nodig heeft. Maar dit valt hem steeds moeilijker en daarom zoekt hij uitweg in het nachtleven, waar een cocktail van seks, drugs en dreunend lawaai hem voor even de ellende doen vergeten. Het wordt steeds moeilijker om zijn dagelijks bestaan te combineren mijn zijn leven als nachtelijke clubtijger, zeker wanneer hij verliefd wordt op een andere vrouw, Roos, net als hij van nature een opgeruimd type dat volop van het leven wil genieten …

Kanker, lichamelijk verval, pijn, vernedering, en euthanasie. En dat alles bezien door de ogen van een personage dat zich voortdurend gedraagt als een egoïst en een klootzak, het is geen alledaagse kost, zelfs niet in de Nederlandse film. Als de regisseur dan ook nog een debutant is, en bovendien iemand met een verre van vlekkeloze reputatie, dan is er alle reden om sceptisch te zijn.

Acteur, presentator en ondernemer Reinout Oerlemans deed de regie zelf omdat hij - als eigenaar van de filmrechten - geen ervaren regisseur kon vinden die de film wilde doen. Niemand wilde zijn vingers branden aan de verfilming van wat algemeen werd gezien als een enorme draak, Turks Fruit voor de lijntjessnuivende generatie, zoals het boek wel werd getypeerd. Het moet gezegd: Komt een vrouw bij de dokter, de film, valt mee. Het is geen subtiel meesterwerk, maar ook geen draak.

Technisch zit de film goed in mekaar en er wordt prima in geacteerd. Om de chaotische levensstijl van Stijn weer te geven, is de opbouw ruw en schokkerig, met vrij plotselinge stemmingswisselingen en bruuske overgangen. Carice van Houten is vrij overtuigend als Carmen, ook al blijft ze er tot in haar rochelende doodsstrijd aanbiddelijk (en perfect geschminkt) uitzien. Atsma zag er als Stijn op den duur haast afgeleefder uit dan zij. Velen hadden moeite met zijn personage, sommigen met zijn spel. Ik vond hem vrij goed. Op den duur kreeg ik wat meer begrip voor Stijn juist omdat Atsma hem als een echte klootzak neerzette. Niet alleen aardige mensen lijden wanneer ze iemand zien wegrotten. Klootzakken zijn ook in staat tot verdriet.