Thea Clayhill brengt niet veel van haar leven terecht: ze is nooit op tijd met het betalen van de huur en komt altijd te laat op haar werk. Haar baas, een uitgever, geeft haar daarom alleen maar rotklusjes: ze mag dagelijks zijn hond wassen (het mormel rolt namelijk nogal graai door de poep van andere honden). Als ze dreigt te worden ontslagen, flapt ze eruit dat ze zwanger is, omdat ze heeft gelezen dat zwangere vrouwen niet op straat kunnen worden gezet. Ze mag blijven, maar zal nu voor zwangere vrouw moeten spelen. Thea ontdekt dat iedereen plots aardig tegen haar is: ze wordt zelfs gepromoveerd tot redactrice door de jongere broer van de grote baas, die tijdelijk de leiding over het bedrijf heeft en een boek over zwangerschap wil uitgeven. Het nieuwe leventje bevalt haar zo goed, dat ze gaandeweg fantasie en werkelijkheid niet meer uit elkaar kan houden …
Ik kende Lindsay Lohan alleen van een paar losse scènes en wat clips op YouTube. Ze blijkt een charmante vuurtoren (al is ze in deze film blond) met een bleek huidje en grappige sproetjes, en afgaande op Labor Pains lijkt ze ook een redelijk getalenteerde comédienne. De film is nooit echt verrassend, maar het is een aangenaam verhaaltje en er zitten een paar rake observaties in. Naast Lohan is ook Cheyl Hines vrij leuk, als haar wakkere collega, de enige die van het bedrog op de hoogte is, terwijl de piepjonge Bridgit Mendler (tweede foto, links) een verrassing is als Lohan’s truttige zusje. Natuurlijk zijn er ook wat missers: Chris Parnell als de grote baas is ongeveer even grappig als dat smerige mormel van hem op vier poten, helemaal niet dus, en het slot is een afknapper. Letterlijk in dit geval.
Labor Pains is niet meer dan een aardig tussendoortje, het soort film dat je tussen neus en lippen door verorbert, het filmische equivalent van een broodje kaas. Binnen het genre van de romantische komedie kan men betere, maar ook slechtere keuzes maken.
