Op een verdomde dag tijdens zonsopgang ontmoeten Django en Sartana elkaar! Dit wil de titel je tenminste doen geloven. Heerlijk! De stemming zat er bij mij al goed in toen de credits op het beeld verschenen. De muziek die in minimaal drie andere spaghetti westerns ook is te horen, draagt bij aan de campy sfeer.

Het is smullen geblazen, want Demofilo Fidani steekt hier in goede vorm en levert beduidend minder lui werk af dan in bijvoorbeeld Dead Men Don´t Make Shadows, dat ik zojuist ervoor had gezien. Een ding is echter praktisch hetzelfde: De ongure premiejager die wordt gespeeld door Jack Betts. De acteur schmiert erop los, daar het scenario zich ervoor leent. En het werkt fantastisch. De Django die Betts neerzet is wel zo stoer, dat hij nauwelijks menselijk te noemen is; eerder een duistere demon uit de hel. Dit staat lijnrecht tegenover de enorme lafbek van een sheriff met de naam Sartana, gespeeld door Fabio Testi. Hilarisch zijn de scènes waar de sheriff massaal wordt uitgelachen door het plaatselijke tuig. En zo zijn er meer fragmenten waarbij Sartana zichzelf voor schut zet die de lachspieren bedienen.
 

 

Met twee uiterst vermakelijke personages, heerlijk overdreven actie en een berg (onbedoeld) humoristische sitiuaties is dit een uiterst vermakleijke spaghetti western, waarvan ik er wel meer lust! Geloof al die verhalen niet dat Fidani een koekenbakker was. De man werd later spiritueel medium, dus hij voelde de boel echt wel goed aan. Mij heeft hij in elk geval weten te bereiken met zijn machtige b-films. Chapeau voor deze held; en voor zijn mooie dochter uiteraard die, hoe kan het anders, ook hier weer van de partij is.