De Zaak Alzheimer luidde in 2003 een nieuwe lente in voor de Vlaamse film. Driekwart miljoen Vlamingen gingen ervoor naar de bioscoop, de film werd zelfs met enig succes uitgebracht in de VS (als The Memory of a Killer), en plots kwamen er ruimere budgetten beschikbaar voor bioscoopfilms, met name thrillers.
De film is gebaseerd op een gelijknamige roman van Jef Geeraerts, een schrijver die bekend staat om zijn uitputtende research. Voor dit boek verdiepte Geeraerts zich vooral in de ziekte uit de titel, en daarmee komen we ook meteen op het unieke aspect van de vertelling: we zien de gebeurtenissen grotendeels door de ogen van iemand die lijdt aan de ziekte van Alzheimer, en daardoor de greep op zijn bestaan dreigt te verliezen. Regisseur Erik van Looy heeft het gegeven op vaardige wijze verwerkt tot een visueel opwindende, flitsende thriller.
Een huurmoordenaar genaamd Angelo Ledda reist af naar België om een paar executies uit te voeren. De eerste moord voert hij koel uit, maar het tweede slachtoffer blijkt een kind te zijn, en Ledda heeft zo zijn redenen om deze opdracht te weigeren. Een dag later blijkt het kind toch te zijn vermoord en wordt er vervolgens een aanslag op zijn leven gepleegd. Ledda is bij de eerste moord in het bezit gekomen van een cassette die belastend is voor een aantal vooraanstaande Belgische personen. Hij begrijpt dat er meer schuil gaat achter de moorden dan hem werd verteld. Om achter de precieze feiten te geraken, neemt hij contact op met de twee speurders van de gerechtelijke politie, die met de zaak zijn belast …
De kracht van De zaak Alzheimer is dat we stukje bij beetje meer te weten komen over de achtergronden van de gebeurtenissen, zodat de spanning tot aan het slot gehandhaafd blijft, ondanks een uiteindelijk tamelijk magere plot. Er zijn wat verwijzingen naar de zogenaamde Roze Balletten, seksfuiven waarbij – zo fluistert men – hoge heren uit de politiek en het zakenleven waren betrokken. Ook worden er allusies gemaakt op de zogenaamde politie-oorlog tussen de Gerechtelijke Politie en de (militair gestructureerde) Rijkswacht.
Sommige personages zoals de corrupte baron en de autoritaire Rijkswachtmajoor zijn te dik aangezet, maar de film heeft zoveel vaart, dat we haast ongemerkt om deze platitudes heen laveren. Michael Mann en David Fincher behoren zeker tot Van Looy’s voorbeelden, en ook Christopher Nolan’s Memento (overigens met een vergelijkbaar thema) heeft hij goed bekeken. Jan Decleir is voortreffelijk als de huurmoordenaar met een haperend geheugen; voor Koen de Bouw betekende de film zijn grote doorbraak. Er is ook een klein (maar zeer leuk) rolletje voor de Nederlandse actrice Lone van Roosendaal, bekend als rondborstige vamp uit de TV serie Voetbalvrouwen. Ze speelt natuurlijk ook hier een vamp. Platinablond en rondborstig. Het blond leek me vals, de bosten vervaarlijk echt.
