Rat Splinter was het huisdier van een ninja en keek vanuit zijn kooitje goed naar zijn meester. Splinter belandt in New York alwaar hij, zoekend naar voedsel in een riool, stuit op vier baby schildpadden. Splinter adopteert de schildpadden. Het kwartet had echter in een chemisch goedje gelegen, waardoor ze spoedig aardig uit de kluiten zijn gewassen. Splinter leert ze de kunst van ninjitsu. De kwaadaardige Shredder recruteert ondertussen kids als ninja's en gebruikt ze voor criminele doeleinden. Samen met de bijdehante Casey en verslaggeefster April O'Neill binden de schildpadden de strijd aan met Shredder en zijn Foot Clan...
De "Teenage Mutant Ninja Turtles", dat zal zelfs je moeder wel iets zeggen. En terecht. Gemuteerde, pizzavretende schidpadden die praten als surfers en gespecialiseerd zijn in ninjtsu; dat is een concept dat bijkans grenst aan genialiteit. Dat de eerste speelfilm met Rafael, Donatello, Leonardo en Michaelangelo in de hoofdrol de meest succesvolle onafhankelijke film ooit werd is, in dit licht bezien, eigenlijk niet eens zo vreemd.
Dit is een kinderfilm van de oude school. Dit betekent, naast domme humor, aardig wat geweld. En dat beviel mij goed. Zo maken ze ze tegenwoordig niet meer, dat is een ding dat zeker is. Een slechte film is het niet eens. Hij is althans een stuk beter dan ik me herinner, maar dat zal ook deels komen doordat ik in de tussenliggende twee decennia een stortvloed aan slechte films heb gezien. De flashbacks van Master Splinter brachten mij het meeste vermaak. Ook de humor, in de vorm van flauwe one liners, alsmede de gevechten zijn alleraardigst. Godfrey Ho zou er in elk geval nog wat van kunnen opsteken. Natuurlijk is mijn beoordeling mede ingegeven door jeugdsentiment, maar van mij hoef je al lang geen objectiviteit meer te verwachten. Cowabunga!
