Bij een inval in het pand van een drugdealer, worden vier leden van het NYPD (New York Police Department) neergeschoten. Chief Tierney zet zijn zoon Ray op de zaak, een eigenzinnige en wat teruggetrokken jongeman, die jarenlang onbelangrijk politiewerk heeft verricht nadat hij in een schandaal verwikkeld raakte. Hij hoopt dat Ray goed zal samenwerken met zijn oudere broer, Francis, die als officier verantwoordelijk was voor de vier vermoorde agenten. Een getuige van de schietpartij vertelt Ray dat de drugsdealers getipt waren door een politieman. De zaak wordt pas echt een familiedrama als een derde familielid, ook al politieman, bij de zaak blijkt te zijn betrokken: Jimmy, de echtgenoot van Megan, de zus van beide broers …

Met een synopsis als deze en de aanwezigheid van acteurs als Edward Norton, Colin Farrell en Jon Voight zullen velen denken dat er niks mis kan gaan, maar dat gaat er dus wel. En niet zo’n klein beetje ook. Je weet eigenlijk niet wie of wat nou de grootste schuld draagt, het script, de regisseur of de acteurs. Het wordt nooit duidelijk wat de film nu eigenlijk wil zijn, een psychologisch drama of een thriller. Spannend is het geen moment en dramatisch slechts hier en daar. Verder is Pride and Glory ook nog zo’n film waarin geen vleugje humor valt te ontdekken. Geen spat. De gesprekken beginnen met dreigend gemompel en eindigen steevast met geschreeuw. Het camerawerk is onrustig, en hoewel de plot tamelijk eenvoudig is, zijn sommige scènes moeilijk te plaatsen omdat schrijver/regisseur O’Connor er een modieuze, verbrokkelde stijl op nahoudt, waarbij dramatische scènes over elkaar heen rollen en verbindende scènes grotendeels afwezig zijn.

En hoe zit het met de acteurs? Nou, het wisselt. Hoewel niemand zijn beste niveau haalt, maken zij de film hier en daar nog een beetje de moeite waard. Norton speelt op de automatische piloot, maar uit sommige blikken blijkt toch weer iets van de verbetenheid die hem jaren geleden kenmerkte. Ook Farrell heb ik al een beter gezien, maar ook slechter: wat boven zijn normale gewicht, en met een paar grijze haartjes, geeft hij aardig gestalte aan de wat verloederde, corrupte cop die zijn privéwereld ziet ineenstorten. Met beide komt het nog wel goed, als ze maar de juiste regisseur tegenkomen. Helaas valt er weinig positiefs te melden over Jon Voight. Ooit een talentvolle, jonge acteur in films als Midnight Cowboy en Deliverance, maar daarna snel afgegleden, om te eindigen in wegwerpproducten als Anaconda, waarin hij werd weggespeeld door de kont van Jennifer Lopez. Dit had wellicht zijn come-back moeten zijn, maar helaas … Voor de vrouwenrollen zijn opvallend genoeg twee actrices gecast die we vooral kennen van televisie: Jennifer Ehle, bekend van de serie Britse literatuurbewerking Pride & Prejudice, en  Lake Bell, die de meesten zullen kennen van de SF-serie Surface. Bell wint de strijd tussen de babes met gemak: waar Ehle een slechte imitatie van Meryl Streep ten beste geeft (compleet met snotneus en kale kop), is de charmant verlegen Bell zo ongeveer de enige in de film die ingetogen acteert, een verademing. We gaan nog van deze actrice horen.

De titel, Pride and Glory, is waarschijnlijk een verwijzing naar enkele klassieke titels uit de wereldliteratuur, zoals Oorlog en Vrede en Misdaad en Straf (of wie weet het reeds vermelde Pride & Prejudice). Uit interviews blijkt dat schrijver/regisseur O’Connor van mening is dat zijn film op hetzelfde superhoge artistieke niveau staat. De enige gelijkenis is echter die titel. Helaas was er geen Tolstoj of Dostojevski voorhanden om er een passend verhaaltje bij te verzinnen.