Aan de hand van de opmaak van de opening titles van deze film, weten we dat me te maken hebben met een fumetti bewerking. Fragmenten van de Italiaanse strip worden er namelijk op aardige wijze in verwerkt. De muziek van Manuel Parada is jazzy. Met andere woorden: Dit zou wel eens een relaxed, simplistisch filmpje kunnnen worden. Dit werd het ook.

Als de echtgenote van een grote crimineel achter diens drugsoperatie komt, chanteert ze hem om zo een graantje mee te pikken. De man is er niet van gediend en lokt haar in een hinderlaag. Op koelbloedige wijze wordt ze in Rome vermoord. De schuld wordt in de schoenen geschoven van Mister X, van wie wordt aangenomen dat hij hij zich niet meer onder de levenden bevindt. Enfin, Mister X is nog springlevend en vindt het niet zo tof dat Interpol nu naarstig naar hem op zoek is. Samen met zijn appetijtelijke vrouwelijke sidekick gaat X op zoek naar de criminelen...

Mister X is een bijdehante kerel in spandex. Hij barst van de vernuftige trucjes en rookt er op los. De criminelen zijn niet al te snugger. Ook bij Interpol is de competentie ver te zoeken als je deze film van Piero Vivarelli mag geloven. Allemaal erg vermakelijk, dat dient gezegd. Toch ontbreekt het de film aan een afdoende hoeveelheid actie en zijn de praterige stukken niet al te intrigerend. Wel aardig is het om stukjes Rome te herkennen, waar ik als toerist ook heb gewandeld. Tevens zorgt de ontspannen muziek ervoor dat je als kijker zo'n beetje in de lounge modus geraakt en het tekort aan actie voor lief neemt. Als ik Mister X een peuk zie opsteken, doe ik dat ook. Goed voorbeeld doet immers volgen. Ik zal me daarentegen maar niet in spandex gaan hijsen.