Carl Allen heeft na de scheiding met zijn vrouw drie jaar geleden een nogal treurig leventje. Hij heeft een matige baan, zit veel alleen thuis en ontwijkt zijn beste vrienden. Uiteraard zijn laatstgenoemden hier niet blij mee en beginnen ook zij het contact met Carl te verminderen. Op een dag komt hij een oude vriend tegen, die net als Carl was. Door een zogenaamde 'Yes Man' te worden -dit houdt in dat je tegen alles in het leven 'ja' zegt- is zijn leven veranderd. Carl besluit dit ook te doen en vanaf dag een verandert er inderdaad van alles. Zo ontmoet hij door toeval Allison, die in alles aspecten tegenovergesteld aan Carl is. Carl word heimelijk verliefd en slaagt erin Allison voor zich te winnen. Totdat zij erachter komt dat Carl's leven van leugens aan elkaar hangt. Immers, heeft hij op al haar leuke voorstellen 'ja' gezegd omdat hij het zelf wilde, of omdat het moest?

Yes Man laat Jim Carrey weer eens zien in een rol als degene waarmee hij in het verleden groot is geworden. Dit betekent dus veel gekke bekken trekken en veel flauwe conversaties. Hier is helemaal niets mis mee, zeker niet omdat er hierdoor een flink aantal scènes is waarom hard gelachen kan worden. Helaas maakt Yes Man de grote Hollywood-fout van het toevoegen van een romantisch subplot, welke zich gaandeweg ontwikkelt tot hoofdplot. Zo halverwege de film is het wel gedaan met de echte grappen en staat de relatie tussen Carl en Allison op de voorgrond. Als de twee ook nog eens problemen krijgen is het helemaal gedaan met de humor. Het is tenslotte treurig om te moeten aanschouwen hoeveel clichés er uit de kast worden getrokken om de stukgelopen relatie weer op het rechte pad te krijgen. Yes Man scoort een kleine voldoende omdat er genoeg gelachen kan worden in de eerste helft. Deze vergoelijkt de jammerlijk slechte tweede helft.