Een naamloze bandiet wordt na een goudroof verraden door zijn 'kameraden' en voor dood achtergelaten in een massagraf tezamen met een aantal medeslachtoffers van deze streek. De (ondode?) vreemdeling wordt opgelapt door twee mysterieuze Indianen die hem tevens helpen met zijn wraakactie. Hiervoor brengt het duo hem naar een stadje dat door de Indianen 'the unhappy place' wordt genoemd. De voormalige kompanen van de vreemdeling zijn bijna allen reeds gelynched door de xenofobische bevolking van het stadje. De vreemdeling kan echter, met gouden kogels, zijn woede bekoelen op de laatse overlevende van de bende. Hierop blijft de vreemdeling om (voor mij) onbegrijpelijke redenen hangen in het bijzonder surrealistische stadje. De vreemdeling neemt een job aan bij de plaatselijke slechterik Mr. Sorrow die een legertje in zwart geklede homoseksuele cowboys in dienst heeft. Sorrow heeft overigens ook een bijdenhante papagaai die van sterke drank houdt. Hoe dan ook, Sorrow is uit op het goud van de roof, dat inmiddels onderdak gevonden heeft bij twee hebberige locals. Een van die twee verraadt de ander, waarop de zoon van laatstgenoemde wordt gekidnapt door Sorrow's nichterige bende. De jongen moet als wisselgeld voor het goud dienen, maar hij pleegt zelfmoord. Hierop trekt de vreemdeling met het lijk naar de vader, Templer, om deze te overreden (lees: in elkaar te slaan) het goud aan Sorrow af te staan. De vreemdeling keert echter niet terug naar zijn baas, maar gaat overnachten bij de verraden gast. Deze Hagerman meent in de vreemdeling een medestander te hebben, maar onze hoofdpersoon is enkel geïnteresseerd in Hagerman's opgesloten vrouw die het verstand heeft van een kind. Hagerman knalt vervolgens Templer af met het pistool van de vreemdeling, om het diens werk te laten lijken. Zonder wapen is de vreemdeling een makkelijke prooi voor Sorrow's bende. De vreemdeling wordt gemarteld om de locatie van het goud prijs te geven. Gelukkig schiet een van de Indianen -de ander is inmiddels gescalpeerd- de vreemdeling te hulp... Er speelt nog een aantal andere relevante zaken, maar als ik die ook allemaal zou vermelden zou dit een recensie zonder einde worden. Bovendien zou er in dat geval net zo weinig touw aan vast te knopen als nu het geval is. Stel: Je voert David Lynch peyote en je geeft hem vervolgens de opdracht een spaghettiwestern te maken, dan zou Se Sei Vivo Spara ongeveer het resultaat zijn. Deze film is behoorlijk fascinerend, mede omdat hij nauwelijks te begrijpen is. Allerlei thema's passeren op welhaast psychedelische wijze de revue. Vooral boetedoenig, wraak en hebberigheid springen hierbij in het oog. De film is feitelijk een grote bad trip, die zeer onsamenhangend zal aandoen indien je hem niet intensief volgt. Toch valt er genoeg uit te halen, wat precies zal per kijker verschillen. Ik heb in elk geval weinig trek om mijn persoonlijke bespiegelingen er op los te laten. Als hallucinant zal de film echter universeel ervaren worden. Dus als je besluit onder invloed van paddo's een film op te zetten, kies dan deze. Vertel me dan ook even wat deze film in hemelsnaam beoogt te vertellen, want ik snapte er in nuchtere toestand niet bijzonder veel van. Beklemmend en origineel is deze film in elk geval, dus alleen daarom al een ruime voldoende van mijn kant.
