Vier immorele karakters -een gokker, een hoertje, een dronkelap en een (ongevaarlijke) gek die dode mensen ziet- moeten het samen zien te rooien in een barre tocht door het wilde westen. Dan ontmoeten ze de psychopathische bandiet Chaco...

Een van de laatste grote spaghetti westerns en een zeer memorabele. De meningen over de film zijn over het algemeen in extremen verdeeld; een typisch geval van 'Love It or Hate It'. Ik schaar mijzelf onder de eerste groep.

Regisseur van dienst is Lucio Fulci en hij steekt zijn voorliefde voor horror niet onder stoelen of banken. De schietpartijen zijn zeer bloederig en Tomas Milian's personage Chaco betoont zich een gruwelijke sadist die, met zichtbaar genoegen, martelt en verkracht. Spraakmakend is tevens een fragment van kannibalisme.

Tegenover het grafische geweld staan echter momenten van verbroedering en tederheid. Fulci schiet wat het sentimentel betreft ongeveer net zo ver door als met zijn geweldsbehandeling. Het zorgt voor een vreemdsoortige coctail die er niet minder a-typisch op wordt door de hippieklanken die de productie muzikaal begeleiden. Peyote, iemand?

De structuur is die van een roadmovie met, zoals gebruikelijk, de weg en de reis als metafoor voor de nagestreefde vrijheid van de protagonisten. Uiteraard moeten hierbij de nodige hindernissen, slechterik Chaco in dit geval, worden overwonnen.
 

Chaco is een verhaal apart. Acteur Tomas Milian steelt ermee zodanig de show dat de andere acteurs wel eens worden vergeten. Dit terwijl hij, in totaal, hooguit een kwartiertje valt te bewonderen. Het kan overigens haast niet anders dan dat zijn verschijning hier model heeft gestaan voor Johnny Depp's Jack Sparrow (Pirates of the Carribbean). De uiterlijke gelijkenissen van beide karakters zijn meer dan opvallend. 

De rest van de acteurs doet het echter ook naar behoren. Fabio Testi is een charismatische hoofdrolspeler. Lynne Frederick en Harry Baird weten op meer dan adequate wijze invulling te geven aan hun rollen. Het is echter met name Michael J. Pollard die geweldig is als pathethische alcoholist.

Four of the Apocalypse is een, voor Lucio Fulci's doen althans, gevoelige film. Een film die tweeslachtig, doch effectief is in zijn behandeling van de materie. Uiteraard is de film episodisch, maar dit pakt hier prima  uit. Het kan zijn dat deze spaghetti western niet je ding is, maar de vakkundigheid van de makers valt niet te ontkennen.