Nota bene; degenen die de film nog niet hebben aanschouwd, raad ik aan niet verder te lezen. Er volgen namelijk enkele spoilers. Heerlijk om eindelijk weer eens een wraakfilm van formaat te mogen bekijken. Hoewel het geen meesterwerk is, mankeert het Lucky Number Slevin aan weinig. De plot is een variatie op die van Yojimbo, waarin ook twee rivaliserende bendes tegen elkaar worden uitgespeeld door een huurmoordenaar. Waar in die rolprent de primaire motivatie van de huurling geld is, is het in deze film wraak. Hierover blijft de kijker overigens een groot deel van de speelduur in het ongewisse, waardoor je in eerste instantie naar een simpel mistaken identity verhaaltje lijkt te kijken. Had het een dergelijke film geweest, dan was de beoordeling stukken lager uitgevallen dan nu. Een twist lag echter in de lijn der verwachtingen; het is immers meteen al duidelijk dat Slevin een leugenaar is. De coolheid van de draai die aan het verhaal gegeven wordt, verraste me echter. De twee gangsterbazen die verantwoordelijk zijn voor de dood van Slevin´s familie krijgen nietsvermoedend wat ze verdienen: Wraak in optima forma, dus klinisch en gedetacheerd van emoties. Helaas blijkt aan het einde wel dat Lucy Liu´s personage niet dood is, wat lichte afbreuk doet aan het coole slotakkoord. Lucky Number Slevin mag wat mij betreft nu al tot de subtoppers in het misdaadgenre worden gerekend. Het script van Jason Smilovic herbergt tal van spitsvondigheden en boeiende karkaters, die de leden van de sterke cast op fraaie wijze neerzetten. Op regisseur Paul McGuigan moeten we maar eens gaan letten. Met het gedrogeerde The Acid House en de Britse gangsterfilm Gangster No.1 -beiden meer dan bovengemiddelde films- ook al op zijn curriculum vitae, kan Lucky Number Slevin geen toevalstreffer zijn.
