Bodigaado Kiba: Shura No Mokushiroku (Bodyguard Shura)
Sensei Kiba uit Bodyguard Kiba maakt wederom zijn opwachting, maar zijn terugkeer is op zijn minst teleurstellend te noemen. Bodigaado Kiba: Shura No Mokushiroku blijkt geen vervolg te zijn op Bodyguard Kiba, maar een vrij (cliché)matige en zeer goedkope productie voor televisie. Het krappe budget is hier duidelijk zichtbaar, maar daar mag in mijn optiek niet te veel achter verscholen worden. De virtuoos Takashi Miike zat namelijk ook hier in de regisseursstoel, maar laat zich nauwelijks gelden. Afgezien van een enkele licht bizarre scène waarin een oude Chinees met twee naakte dames gaat dansen in een discotheek, had deze film door wie dan ook geregisseerd kunnen zijn. Daar komt bij dat de cinematografie vrij slecht is. Jump cuts worden toegepast waar dat beter niet had kunnen gebeuren en creatieve shots vinden we in de prent niet terug. Het oogt als geheel tamelijk ongeïnspireerd, een matheid die tevens teruggevonden kan worden in hoofdpersoon Kiba. Waar hij in het veel betere Bodyguard Kiba nog een vrij coole gast was, is dat hier nauwelijks terug te zien. Het contract dat hij deze keer aanneemt brengt dan ook niet al te veel avontuur met zich mee. Hier moet hij voor een bom duiten een jongedamebeschermen op weg naar Taiwan. Wat zij en Kiba echter niet weten, is dat ze als lokmiddel dient. De broer van de chick wil wraak nemen voor de dood van zijn vader, die zelfmoord pleegde na vernederd te zijn bij een gevecht. De bewuste dojo moet boeten en Kiba is er lid van. Hiervoor heeft de broer een alliantie gevormd met de oude Chinees die ik eerder al noemde. Die wil namelijk de dojo overnemen. Ondertussen wordt de chick verliefd op Kiba, maar dat wordt gelukkig totaal niet uitgediept. Zoals eigenlijk niets uitgediept wordt in deze film. Een vrij slap gevecht bleek de climax te zijn, want plots was de film afgelopen. Er valt net een uurtje te vullen met deze film. Op zich was dat ook meer dan genoeg. Kapot vervelen doe je je niet bij Bodigaado Kiba: Shura No Mokushiroku en de vechtscènes voldoen over het algemeen, maar van Takshi Miike had ik wel iets beters verwacht.
