Een jongeman runt al zes maanden succesvol een casino die hij zelf opzette nadat hij met zijn studie stopte. Zijn ouders weten nog niet dat hij gestopt is, maar tijdens een etentje thuis vertelt hij dit waarbij de vader natuurlijk erg teleurgesteld en over de zeik raakt. Om zich te bewijzen tegenover zijn vader, besluit de jongeman om maar te stoppen met het casino en een `echte` baan te nemen bij een bedrijf dat in aandelen handelt. Hij weet echter niet dat dit bedrijf deze handel bedrijft op een erg ongure manier waarbij halfrijke mensen hun centjes worden afgetroggeld d.m.v. losse beloftes over recordrendementen.
Bovenstaande beschrijving is de beschrijving van het deel van de film wat redelijk boeiend is. Het harde ondernemersklimaat in het bedrijf wordt goed neergezet. Daarnaast bestaan er een aantal zeer onboeiende subplots zoals het uitgaan na het werk en -ofcourse- een liefdedrama. Schrappen die hap. Maar de inzichten die je krijgt in het ongure bedrijfje zorgt voor voldoende vermaak. Een andere doorn in het oog van deze film is het zeer belabberde acteerwerk van Giovanni Ribisi waar ik mij een paar keer rijkelijk aan ergerde. Die gast praat alsof hij net de baard van Bin Laden in zijn keel heeft gekregen en weet geen enkele passende emotie op zijn gezicht te toveren. Bij een jankscene als zijn vader hem dumpt, gaat je haar recht overeind staan. De rest van de cast acteert voldoende, maar deze dude trekt het helaas drastisch naar beneden. Verder is de film wel okee maar wel heel standaard.
