Rabbit-Proof Fence is een op feiten gebaseerde film die zich bezig houdt met het lot van een groep Australische kinderen die bekend staan als de gestolen generatie. De kinderen waren zogenaamde half-castes, geboren uit een Aborigene moeder en een blanke vader, en werden door de Australische regering bij de moeders weggehaald en in speciale instituten geplaatst, waarin ze werden opgeleid voor huishoudelijke taken (de meisjes) of werk op het land, zeg maar gerust slavenarbeid (de jongens).
 

 

 

De (half)zusjes Molly en Daisy en hun nichtje Gracie wonen in 1931 bij hun moeders in een Aborigene gemeenschap in Jigalong, in het westen van Australië. Op een dag worden ze opgepakt en naar een instituut in de buurt van Perth gebracht, in het zuiden van het land. De meisjes voelen zich ongelukkig en besluiten te vluchten. De tocht van meer dan 2.000 kilometer voert door de meest onherbergzame gebieden, een deel zelfs door woestijngebied. De meisjes raken aanvankelijk de weg kwijt, maar stuiten dan op het hek uit de titel, de afsluiting tegen konijnen die het land in tweeën deelt. De afsluiting kennen ze uit hun geboortestreek, dus ze weten dat ze door de afsluiting te volgen hun ouderlijk huis zullen terugvinden. Inmiddels hebben de autoriteiten de achtervolging ingezet ... 

 

Rabbit-Proof Fence in zo’n film die je bekijkt met een gevoel van ongeloof en verbijstering: hoe kunnen mensen onschuldige kinderen zoiets aandoen? De film is gebaseerd op de roman Follow the rabbit-proof fence van Doris Pilkington-Garimara, de dochter van Molly (het oudste zusje), maar het einde werd enigszins aangepast, om een soort happy end te suggeren. Net als in de film voltooiden in werkelijkheid twee van de drie meisjes - de zusjes - de tocht (over het lot van het nichtje bestaat geen zekerheid), maar daarmee was hun calvarietocht niet ten einde: Molly werd later opnieuw opgepakt en moest opnieuw vluchten. Pas in de jaren tachtig (!) kwam er definitief een einde aan deze praktijken. In 2008 bood de Australische regering officieel excuses aan voor wat er was gebeurd. 

 

Regisseur Philip Noyce heeft bij de verfilming gekozen voor opvallend ingetogen benadering; de gedachte was dat het verhaal aangrijpend genoeg was om sterke emoties op te roepen, en dat het zwaar aanzetten van sentimenten enkel averechts zou werken. De terughoudendende, nooit opdringerige muziek van Peter Gabriel sluit perfect bij deze benadering aan.