Bij mijn speurtocht door de Nederlandse filmgeschiedenis, wilde ik per se ook deze seksfilm aandoen, een mijlpaal in het leven van mensen van mijn generatie. Het bloot en de seks in de film waren in 1971 nog iets heel bijzonders: VHS en DVD bestonden nog niet, en Rosie en Candy hadden alleen foto’s in de aanbieding, geen bewegende beelden. Blue Movie was de eerste Nederlandse speelfilm waarin een zogenaamde verrijzenis des vlezes viel te bewonderen. 

 

Blue Movie vertelt het verhaal van Michael (Hugo Metsers), een jongeman die zojuist is ontslagen uit de gevangenis. Door zijn reclasseringsambtenaar wordt hij geplaatst in een flat in de Bijlmer (het complex was nog in aanbouw in die dagen). Het blijkt daar al snel een dolle seksboel: de bewoners lusten er wel pap van en het vragen om een kopje suiker blijkt te fungeren als passe-partout voor een vrijpartij. Michael begint met het organiseren met seksfuiven die druk worden bezocht, ook door mensen uit de wijde omtrek, maar tijdens één van die fuiven gaat het mis ...

 

De film kreeg een pseudo-wetenschappelijk (en moraliserend) tintje dankzij een subplot rond een zoöloog (Kees Brusse), die voortdurend uiteenzettingen geeft over de overeenkomsten tussen mensen en apen. Hij geeft daarbij de voorkeur aan de apen omdat die niet zo geobsedeerd zijn door seks. Volgens de makers waren deze uiteenzettingen nodig om de film door de filmkeuring te krijgen. Bloot was blijkbaar alleen acceptabel indien het een educatief kantje had ...

 

De makers van Blue Movie, Wim Verstappen (regie) en Pim De La Parra (productie), hadden elkaar leren kennen aan de filmacademie. Hun collega-studenten dweepten met de kunstzinnige Franse films van de Nouvelle Vague, maar het tweetal had lak aan dat artistiekerige gedoe: ze wilden vooral geld verdienen. Dankzij het fenomenale succes van Blue Movie (2,3 miljoen bezoekers) waren ze binnen enkele maanden miljonair, maar ze verspeelden hun rijkdom ook weer in een mum van tijd aan allerlei andere projecten, die gigantisch flopten. 

Wat moet je nu na al die jaren denken van Blue Movie? Niet zoveel eigenlijk. De film heeft weinig verhaal, wat onbedoelde humor en verder veel stomende seks, zoals een klassiek geworden scène in een lift. Verder kun je ook een nog jonge Carry Tefsen (die later beroemd zou worden als Mien Dobbelsteen uit Zeg eens Aa) poedelnaakt zien rondhuppelen. De verhalen die rond de film zijn geweven, met name die over acteurs die op de set zo opgewonden raakten dat ze niet meer te houden waren, zijn eigenlijk interessanter dan de film zelf. Maar het blijft een interessant tijdsdocument.