Na een aantal Fu Manchu films uit de jaren '60 te hebben bekeken, die met Christopher Lee in de hoofdrol, leek het me aardig om Boris Karloff eens aan het werk te zien als deze booswicht, ontsproten aan het brein van schrijver Sax Rohmer. Hoewel Karloff mijns inziens ietwat te grove gelaatstrekken heeft om door te gaan voor een Chinees, brengt hij het er alleszins aardig vanaf. Myrna Loy steekt de acteur echter naar de kroon als Fu Manchu's kwaadaardige dochter.

De film in kwestie heeft me in positieve zin verrast. Het lijkt wel een blauwdruk voor de moderen avonturenfilm; een soort jaren '30 versie van Raiders of the Lost Ark, met archeologen op zoek naar magische artefacten die niet in handen mogen komen van slechteriken. Hier wordt het graf van Genghis Khan geplunderd, daar er een masker en een zwaard in liggen, die superkrachten herbergen. En daar heeft de duivelse Dr. Fu Manchu wel oren naar.

Net als in alle andere Fu Manchu verhalen is het aan geheim agent Nayland Smith om Fu Manchu te stoppen. Dit gebeurt met een zweem van culturele superioriteit vanuit het westerse kamp, terwijl de Chinese stereotyperingen niet van de lucht zijn. De prent schoot dan ook behoorlijk in het verkeerde keelgat bij Aziaten.

Enigszins racistisch is de film eigenlijk wel, maar daar dient niet te zwaar aan worden getild. Dit soort films dient niet serieus te worden genomen, zeker niet bijna een eeuw na dato. Sterker nog, het zorgt voor extra, zij het fout, vermaak. De vaart zit er, voor een jaren '30 film, overigens goed in. Camerawerk en sets zijn bovengemiddeld goed. Selchts het acteerwerk is ietwat onder de maat, maar de slotsom is dat deze Fu Manchu episode goed te doen is.