Drie criminelen, waaronder tiener Fool, breken in bij een lokale rijke familie. Wat het drietal echter niet weet is dat de ouders van dit gezin kinderen ontvoeren om ze vervolgens in hun kelders als een soort halve doden te laten leven. Nadat zijn maatjes om het leven zijn gebracht, moet Fool overleven in het huis waar hij niet uit kan komen. Hij heeft slechts weinig medestanders; zowel de vader en moeder als de halve doden zijn tegen hem. Alleen de dochter van het gezin probeert Fool een beetje te helpen.

Van de jaren tachtig naar de jaren negentig zagen we een flinke negatieve ontwikkeling in horrorland. In de jaren tachtig zijn er diverse grote franchises ontstaan, veelal binnen het slashersubgenre. Denk onder meer aan Freddy Krueger, Jason Voorhees en Michael Myers. Maar ook een reeks als Hellraiser vond zijn oorsprong in dit decennium. Afijn, het leek er begin jaren negentig op dat de koek behoorlijk op was. Inspiratieloos is nog een aardige manier om de gemiddelde prent te beschrijven. Nog vele malen erger dan zielloze verhaallijnen is het bepaalde humorconcept dat de jaren negentig hebben voortgebracht. Beschrijven gaat me niet lukken hier, maar geloof me: als je het ziet snap je wat ik bedoel.

The People Under the Stairs heeft - u had het al geraden - last van beide bovengenoemde euvels. Een verhaal dat alle bezieling ontbeert, doorspeent met een niveautje humor waar de honden geen brood van lusten. Komt nog bij dat het acteerwerk van hoofdrolspelertje Brandon Quintin Adams het aanzien niet waard is.

De sfeer van een onbekend soort mensen in een vaag huis is in de basis niet verkeerd. Helaas komen deze figuren nauwelijks tot leven en blijft het een anoniem clubje lelijkerds. Slechts in de vader en moeder van dit gezin is nog enige vorm van vermaak te vinden, maar dat is te dun voor een voldoende.