Waarschuwing: deze recensie bevat spoilers.

Een gezin is voornemens een gezellige vakantie te hebben aan een mooi meer. Twee lokale jongens stellen zich voor met schijnbaar onschuldige vragen, maar blijken al snel meer sinistere plannen te hebben. Het gezin wordt gegijzeld en het lijkt erop dat ze de nacht niet zullen overleven. Na een eerste dode lijkt er ruimte op vrijheid voor de andere twee. Helaas, later vallen zij beide opnieuw ten prooi aan de twee jongeren. Zullen ze de zon nog op zien gaan of gaat er meer bloed vloeien?
 

Er is een heleboel geschreven over deze film en diens regisseur Michael Haneke. Veel van die verhalen gingen in op de familierelatie en hoe deze opereert in omstandigheden van extreme druk. Ik heb deze Oostenrijkse film echter niet bekeken vanwege zijn sociologische, psychologische of filosofische ideëen, maar puur of deze vermaakt weet te bieden of niet. Mijns inziens is dat namelijk altijd nog het primaire doel van dit medium

En toegegeven, dat lukt allemaal best aardig. Best geslaagd is het beklemmende sfeertje dat de beide tieners op weten te roepen bij hun psychologische intimidatie van de gezinsleden. Meeste krediet daarvoor gaat naar acteur Arno Frisch die een daadwerkelijk naar mannetje neerzet. Voor de rest van de cast geldt dat deze degelijk is, maar niet uitblinkt.

Omdat het psychologische spel tussen ontvoerders en gegijzelden het belangrijkste is, valt op dat er eigenlijk maar erg weinig gebeurt. Dat is jammer, want er is voldoende plotruimte om veel verder te gaan dan nu het geval is. Een zekere mate van saaiheid ligt dan ook ten grondslag aan Funny Games, maar gelukkig nooit zoveel dat het storend wordt.

In 2007 zou nog een Amerikaanse remake volgen, die volgens recensiesites niet onaardig is, maar het origineel niet evenaart.