Gene Watson komt met zijn dochter Lynn aan op het centraal station van Los Angeles. Hij wordt door een agent aangesproken die eenmaal in afzondering een crimineel blijkt te zijn. Wil Gene zijn dochter in leven houden, dan dient hij een moord te plegen. Het slachtoffer in kwestie bevindt zich in een nabijgelegen hotel. Als blijkt dat het om een zwaarbewaakte gouverneur gaat, realiseert hij zich hoe moeilijk het gaat zijn om Lynn te redden. Met slechts een uur op de klok probeert hij de nepagenten te ontlopen en met behulp van het hotelpersoneel een oplossing te bedenken voor zijn probleem.

Nick of Time heeft een gimmick in huis: vanaf het moment dat Watson het hotel betreedt heeft hij ongeveer een uur om de moord te plegen. De film duurt vanaf dat moment ook ongeveer een uur en loopt dus synchroon. Een trucje dus, dat we later ook in een serie als 24 terug zouden zien. Het werkt slechts matig, omdat er niet met dubbele schermen wordt gewerkt en de tijd nooit in beeld staat.

Met Johhny Depp en Christopher Walken heeft Nick of Time een behoorlijk indrukwekkende cast in huis. Depp speelt een aardig rolletje, maar maakt zijn kwaliteiten nergens waar. Voor Walken heb ik werkelijk geen goed woord over. Hij maakt een uitgebluste indruk, speelt op de automatische piloot en doet op zijn beste momenten denken aan het slechtste werk van Nicolas Cage (vooral door die vreselijke snor). Al met al verdient deze thriller wat acteerwerk betreft geen schoonheidsprijs.

En dat geldt voor wel meer zaken. Het uitgemolken verhaal bijvoorbeeld, waar geen originele wending in te vinden is. Meermaals heb ik me bovendien afgevraagd waarom de hoofdpersoon telkens de meest onlogische keuzes weet te maken. Met ongeloofwaardigheid zit deze film aldus vol. Als eindoordeel toch een vijfje, een kleine onvoldoende, vooral omdat de anderhalf uur snel voorbij zijn en er in dit genre nog veel grotere rommel verschijnt.