De moeder van een studente Egyptologie benadert de Egyptische cateraar Fuad Ramses om voor een passend feestmaal te zorgen tijdens de verjaardag van dochterlief. Ondertussen worden er in de buurt op gruwelijke wijze jongedames omgebracht en wordt van elk van hen een lichaamsdeel vermist. De seriemoordenaar, uiteraard niemand minder dan Fuad Ramses, is op deze manier bezig om de godin Ishtar opnieuw tot leven te wekken. Het is aan een stel volslagen incomptetente politieagenten om de gruwelijke slachter op te sporen...
 

 

Zoals iedereen wel weet was Ishtar een mythologisch figuur afkomstig uit Babylonië en dus niet uit Egypte. Maar ach, dit is slechts een van de vele dingen die fout zijn aan dit cultwerkje. Ik zou beter kunnen opnoemen wat er wél deugt aan Blood Feast, dan zou ik sneller klaar zijn.

Dialogen, acteerwerk en effecten zijn allen afgrijselijk. Het zijn factoren die wegens de absentie van enige kwaliteit juist vermaken in plaats van irriteren. Erg goed vermaken doen ze daarentegen ook weer niet, maar de prent klokt onder de 70 minuten en is hierdoor in een jolige bui wel uit te zitten.

Tamelijk origineel is Blood Feast in ieder geval. Het zal een van de eerste slashers geweest zijn. Bovendien is de film uiterst bloederig en gebeuren er vrij veel gruwelijke dingen. Maar hier valt eigenlijk, net als om het abominabele acteerwerk, enkel om te lachen. De effecten zijn namelijk zo belabberd dat er, zeker anno nu, weinig tot niets valt af te huiveren. Je kunt veel aanmerken op deze goedkope film, maar op rode verf is niet bespaard. En dat is maar goed ook, anders was wat vermaak betreft 10 keer niks geweest.