Een kerel wordt vermoord door een gemaskerde messenwerper. De vriendin van het slachtoffer is in het Odeon theater werkzaam als danseres. Ook hier hebben verdachte sterfgevallen plaats. Gezien het feit dat er telkens een glazen oog wordt achtergelaten op het plaats delict, is de optelsom voor Scotland Yard snel gemaakt: Er is een verband!

Inspecteur Perkins en zijn hulpje sergeant Pepper gaan de boel onderzoeken. Hun spoor leidt naar een biljartclub die als dekmantel dient voor drugs- en vrouwenhandel...
 

 

De veertiende- en laatste Edgar Wallace verfilming onder regie van Alfred Vohrer is er een die erg simpel vermaak biedt. Het scenario ontbeert namelijk alle vernuft voor een whodunit. De film is echter minstens zoveel komedie als krimi. In dat licht bezien nam ik de verhaaltechnische gemakzucht graag op de koop toe. De film is namelijk vrij geestig. Vooral sidekick Pepper met zijn irritante stem is er duidelijk ingestopt om de lachspieren te bedienen.

Saai is de film niet met zijn flauwe humor, knokpartijen  en criminele verwikkelingen. Bovendien is het leuk om de droge Horst Tappert, vooral bekend als Derrick uit de gelijknamige serie, aan het werk te zien. De uiteindelijke verklaring achter de moorden is enigszins een sof, maar mag niet verbazen gezien de rest van het zwakke verhaal. Over de gehele linie prevaleert echter het gevoel dat ik met Der Mann mit dem Glasauge een redelijk onderhoudende film heb gezien.