2:22

Ieder filmjaar heeft zo zijn teleurstellingen. Tegenvallers die nog vers in het geheugen liggen, zijn o.m. Babylon AD (van de talentvolle regisseur Mathieu Kassovitz) en Righteous Kill (met het duo De Niro – Pacino). Gelukkig zijn er ook meevallers. Zo was 2:22 van de onbekende regisseur Philipp Guzman voor mij een aangename verrassing, een zeer persoonlijke film - grappig en grimmig - die zich aangenaam laat bekijken.

Er doen slechts twee acteurs van naam mee in 2:22, Val Kilmer en Gabriel Byrne, en ze hebben beiden slechts een piepklein rolletje. Voor het overige wordt de film bevolkt door acteurs die door bijrolletjes hier en daar wat vage associaties oproepen, maar die je nooit goed kunt plaatsen. Eigenlijk zijn het gewoon nobele onbekenden. Dit sluit mooi aan bij het thema van de film: een viertal  kruimeldieven denken een gemakkelijke kraak te kunnen zetten, maar ze vergissen zich lelijk en halen zich daardoor allerlei narigheid op de hals. Guy, gespeeld door Mick Rossi, die ook meeschreef aan het script, is de leider van het stel, het brein. Het lijkt hem een goed idee een kraak te zetten in de nacht van 31 december op 1 januari, omdat dan iedereen volgens hem druk bezig is met feest vieren. Dat klopt ook wel, maar hij heeft zijn oog laten vallen op de privé-kluisjes van een duur hotel, en  in dat hotel logeren een paar vreemde gasten. Nadat het viertal op het symbolische tijdstip van 22 minuten over 2 (2:22) is begonnen met het openen van de kluisjes, worden ze steeds weer gestoord door hotelgasten die wat te vragen of te klagen hebben. En dan is er ook nog een oude man die eenzaam en alleen op zijn hotelkamer zelfmoord wil plegen …

2:22 bestaat feitelijk uit drie delen: de aanloop tot de kraak, de kraak zelf, en de gevolgen daarvan. In het eerste deel gebeurt erg weinig, maar het geeft je als kijker de kans om kennis te maken met de personages. Naast Gully zijn dat Willy, de veteraan van het stel, die met Gully’s overleden vader in de nor heeft gezeten, Gael, een zwijgzame latino met een wat onduidelijk liefdesleven, en Finn, een praatzieke huisvader die niet helemaal goed bij zijn hoofd is en zeer agressief uit de hoek kan komen, vooral tegenover vreemden en honden. Het hoogtepunt van de film wordt gevormd door de kraak, een beheerste en toch opwindende sequentie vol verrassende wendingen. Daarna verslapt de aandacht weer wat, maar de film hervindt de juiste toon op tijd voor een grillige, bloedige finale.

2:22 doet soms denken aan het werk van Quentin Tarantino (maar dan zonder het oeverloze gezwam) of dat van Guy Ritchie (maar dan zonder de quasi-grappige ongein). Er zijn ook wat overeenkomsten met Dog Day Afternoon en het Franse Rififi. Een goed teken is dat de film in vergelijking goed overeind blijft. De vier betrekkelijk onbekende acteurs werden ruim voor het begin van de opnamen geselecteerd en brachten geruime tijd met elkaar door om ‘buddies’ te worden, zoals ook in de film het geval is. Ze zijn alle vier erg goed, maar Gallagher is een klasse apart als de weirdo van het stel. De verwachtingen voor 2:22 waren niet erg hooggespannen, maar hij werd vertoond op het filmfestival van Malibu, en won daar volkomen verrassend de hoofdprijs. Het is een film die een beetje geduld vergt van de kijker, maar wie dat opbrengt, wordt beloond. Wat mij betreft warm aanbevolen.

Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobytrap:
- Dalkomhan insaeng (A Bittersweet Life) (misdaad / drama : 8)
- White Heat (misdaad / film-noir : 8)
- Mesrine: L'ennemi public n°1 (misdaad / drama : 7.5)
- Dillinger (misdaad / actie : 7)
- Mesrine: L'instinct de mort (misdaad / actie : 7)

Hoe beoordeelt Boobytrap categorie misdaad eigenlijk? 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10