Groene honden, gouden slangen en in dit geval rode tijgers; het zijn immer kleurrijke beesten die het onderspit dienen te delven tegen Jo Walker, oftewel: Kommissar X. Jo Walker heeft hier een partij lelijke overhemden waar je u tegen zegt. Ze zouden zomaar uit mijn kledingkast gejat kunnen zijn. Over kleerkasten gesproken, uiteraard is ook kapitein Rowland hier van de partij. Hij wordt naar Pakistan gestuurd om een en ander op te lossen omtrent de moord op een Interpol agent. Geheel toevallig is zijn maat Jo Walker in hetzelfde land bezig met een andere zaak. Er is echter een behoorlijk aantal raakvlakken en aldus besluiten de twee, voor de zoveelste keer, samen te werken om het verantwoordelijke gespuis aan te pakken...
 

 

Het is de derde keer dat ik een Kommissar X bekeek en het is de minste van de drie. Wellicht komt het omdat er een Duitser zetelt in de regiestoel in plaats van een Italiaan. Onze oosterburen zijn nu eenmaal ietwat minder frivool. De film een onvoldoende geven zou daarentegen niet terecht zijn. De film kon me bekoren in termen van humor. Regelmatig moest ik lachen om de gortdroge grappen die de prent in huis heeft. Het helpt hierbij wanneer je vertrouwd bent met de personages. Wanneer je een introductie wenst in de Kommissar X reeks zou ik deze film namelijk niet aanbevelen.

Het zijn vooral de steevast versnelde actiescenes die eigenlijk niet kunnen. Wanneer je een dergelijk fragment voor het eerst aanschouwt valt er nog om te lachen, maar de lol is er snel van af. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat deze aanpak anno 1971 werkte. Het levert een niet beoogd komisch effect op dat op een gegeven moment weet te irriteren. Voor de rest is de film niet onaardig. Weinig verheffend, maar aardig. Humoristisch bij tijd en wijle, met vleugjes actie en oog voor vrouwelijk schoon (ook al is dit geschikt voor twaalfjarigen). De Pakistaanse setting doet de fillm in elk geval geen kwaad.