Politieagent Charlie is niet echt een grote held te noemen. Hij laat nogal makkelijk over zich heen lopen, hetgeen volledig bepaald hoe anderen hem zien en met hem omgaan. De buurman bijvoorbeeld laat zijn honden op Charlies gazon schijten, zonder dat deze er iets van durft te zeggen en de mensen in het dorp hebben nul komma nul respect voor hun politieagent. Nog erger is Charlies vrouw die ook in bed ligt met een zwarte midget. Als Charlies kinderen -een drieling- geboren worden, blijken deze dan ook donker in plaats van blank te zijn. Maar Charlie kropt al deze frustratie op en zegt helemaal niets. Hetzelfde gebeurt weer wanneer zijn vrouw hem verlaat en de kinderen bij hem achterlaat.
Het moge evident zijn dat deze opkropping van frustratie en woede niet voor altijd goed kan blijven gaan. Op een dag ontpopt Charlie zich opeens tot een grote klootzak door wat mensen terug te pakken die hem al jarenlang treineren. Als hij dit doet is hij echter niet zichzelf, maar een zekere Hank. Deze persoon blijkt de accumulatie van jarenlange opkropping te zijn. Echter, Hank en Charlie mogen elkaar niet zo. Dit wordt des te meer duidelijk wanneer Charlie de opdracht krijgt om een vrouw naar een ander politiebureau te vervoeren. Zowel Hank als Charlie vechten namelijk om de afgunsten van de dame.
Over het algemeen kan ik de films waarin Jim Carrey gekke bekken trekt -The Mask, Ace Ventura- niet echt verstouwen. Bij Me, Myself & Irene had ik er daarentegen helemaal geen problemen mee. De wisselwerking tussen de twee persoonlijkheden zorgt bovendien voor de nodige afwisseling hierin. Carrey weet beide personen bovendien zo neer te zetten dat ze beide zeer overtuigend zijn. Wat mij betreft is dit dan ook een van zijn betere rollen. Ook zijn tegenspeelster Renée Zellweger speelt een voor haar doen redelijke rol, hoewel ze overduidelijk in het niets valt naast Carrey. De humor in deze film is sterk te noemen, wat mede komt door de stereotypering van een boel karakters. Zo hebben alle politieagenten een snor, zijn de drie zonen enorme cliché-negers en is een loserige albino een enorme psychopaat. Bij elkaar genomen dus helemaal geen verkeerde film, met ruim voldoende momenten voor lachen.
