Naar aanleiding van zijn rollen in spaghettiwesterns werd ik fan van Franco Nero. Hierop besloot ik meer films waarin de acteur zijn opwachting maakt, te bekijken. Een voorbeeld hiervan is de lowbudget Italiaanse misdaadfilm The Blue-Eyed Bandit. Wederom spaghetti dus, doch deze keer op een andere leest geschoeid.
Nero speelt hier een bandiet die zich vermomd als een oude, manke kerel die een baantje bij een bank heeft weten te versieren. Uiteraard zit hij enkel op het juiste moment te wachten om zijn slag te slaan. Hoewel de bandiet, van wie enkel zijn blauwe ogen bekend zijn, de roof uitstekend heeft voorbereid, laat hij toch enkele steekjes vallen. Hierdoor loopt hij in de smiezen van allerhande dubieuze figuren zoals een corrupte smeris, een nicht en een sloerie, die ook uit zijn op de buitgemaakte poen...
De film weet goed de tijd te vullen en verveelt nergens. Echte verrassingen blijven daarentegen uit en veel spektakel wordt er ook al niet geboden. Niettemin zou ik de prent willen typeren als relaxed. Franco Nero helpt hierbij een handje, maar vooral de (wederom uitstekende) muziek van Ennio Morricone. Diepgravend of moeilijk wordt het allemaal niet, waardoor de film bijzonder goed geschikt is voor het op hersenloze wijze vullen van een dikke anderhalf uur.
