In een verlaten ziekenhuis neemt een groep onafhankelijke filmmakers een horrorfilm op. Als ze stuiten op een merkwaardige lijkkist met daarin een dode kerel, besluiten ze die te gebruiken voor de film. Dit doende, openen ze per abuis een of ander hels portaal en wordt de dode gast tot leven gewekt. Deze heeft een zooitje zombies meegenomen en beveelt deze de filmcrew af te slachten. Ontsnappen uit het ziekenhuis behoort helaas niet tot de mogelijkheden... Deze film vond ik eigenlijk wel sympathiek, maar eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het meeste vermaak geboden werd door het feit dat mijn vriendin zich er gruwelijk aan ergerde. Telkens als er een zeer afgezaagde oneliner werd uitgesproken -en dat zijn er niet weinig- werd mij op geïrriteerde wijze naar het hoofd geslingerd dat ik die "kutfilm" moest afzetten; dit terwijl zij nota bene de film niet eens volgde, maar slechts auditief mee kreeg. Ongelijk kan ik haar overigens niet geven. Het abominabele niveau van de dialogen in The Dead Hate the Living is eigenlijk niet in woorden te vatten. Verhaaltechnisch spat de debiliteit er overigens ook vanaf. Het meest lachwekkende is het feit dat twee gasten op Scooby Doo-achtige manier de ondoden voor de gek gaan houden, door zichzelf als zombies te gaan schminken en - voor te doen. In combinatie met het baggere acteerwerk zorgt dit ervoor dat geen oog droog blijft; nou ja, figuurlijk dan. De kans dat je gaat huilen van de slechtheid is namelijk groter dan dat je gaat huilen van het lachen. Geslaagde humor wordt helaas nauwelijks geboden, waardoor je eigenlijk blijft zitten met een vrij povere griezelaar. Qua gore houdt de film namelijk ook al niet over. Maar goed, indien je een medekijker weet te strikken die zich er kapot aan gaat ergeren, dan zit je alsnog redelijk goed met deze film.
