Een poëtisch praatje van de bankovervaller gevolgd door simpele doch sfeervolle beelden van New York en de heerlijke beat van het nummer Chaiyya Chaiyya (o.a. Panjabi MC), zorgen voor een goede eerste indruk. En deze goede indruk heeft Spike Lee bij mij weten te behouden, waardoor ik achteraf een zeer tevreden gevoel heb overgehouden aan Inside Man. En geheel onorgineel is het plot niet, al gaat het over een van de meest afgezaagde onderwerpen in Hollywood: een bankoverval.
Deze bankovervallers kleden alle gijzelaars in dezelfde kleding als zij aan hebben: een schilderspak met cape plus een wit doek voor de mond. Hierdoor heeft detective Denzel Washington maar moeite om friend from foe te onderscheiden. Maar dit is niet het enige. Hij krijgt ook te maken met een erg brutale blonde dame (Jodie Foster) die ingehuurd is door de eigenaar van de bank om iets gevoeligs uit het gebouw te krijgen. Later blijkt dat de gijzelnemers helemaal niet moordzuchtig zijn. Er zit iets goed fout in dit alles. Er is een cover-up. Aan Denzel de taak om het geheel te ontrafelen.
De cast is goed gekozen. Denzel zet een sterke rol neer door het gebekvecht van zijn onomstotelijke personage. Jodie zet op de juiste manier een enorme bitch neer. Clive Owen mag er ook wel wezen. Willem Dafoe heeft maar een klein rolletje. Kamerawerk is simpel maar desondanks mooi en degelijk uitgevoerd. Ik heb weinig erop aan te merken. Het is simpelweg een heerlijke wegkijker!
