Gilbert is een gast die zich kapot verveelt. Hij woont in een klotegat, heeft een verhouding met een getrouwde vrouw en werkt in een kleine supermarkt die nauwelijks klanten trekt. Hij draagt zorg voor zijn achterlijke broertje Arnie en zijn 250 kilo wegende moeder, terwijl zijn zusjes hem ook nog eens lopen te irriteren.
Arnie kan elk moment doodgaan, maar leeft absoluut niet als een kasplantje. Als hij niet in een boom zit, beklimt hij de lokale watertoren, waarop de brandweer hem er steevast uit moet halen. Omdat Arnie ze niet helemaal op een rijtje heeft, flapt hij de meest botte dingen er uit op uiterst ongepaste momenten.
Hoewel Gilbert´s bestaan enorm saai is, lijkt hij hierin te berusten. Op een dag komt er echter een rondreizende chick met autopech op zijn pad. Hierdoor gaat Gilbert zijn broertje een beetje verwaarlozen. Zo denkt hij dat Arnie zichzelf wel kan afdrogen, terwijl hij met zijn nieuwe liefje zooit. Als Gilbert de volgende dag in de badkamer komt, zit Arnie met onderkoelingsverschijnselen nog steeds in bad. Terwijl Arnie loopt te stinken -hij wil niet meer in bad-, doorbreekt de chick Gilbert´s negatieve spiraal...
Indien ik bekijk wat ik ervaar als het betere werk qua drama (o.a. Hana-Bi, The Straight Story) valt op het op dat het geen standaard Hollywoodshit is. Dit geldt evenmin voor deze filmvan Europeaan Lasse Hallström.
Een probleem met emoties in films heb ik op zich niet, mits ik ze geloof. In What`s Eating Gilbert Grape en genoemde voorbeelden zijn ze geloofwaardig en derhalve aangrijpend, dit in tegenstelling tot genregenoten uit Hollywood met hun overdreven kunstmatige sentimenten. Bovendien is de humor hier uitstekend, vooral veroorzaakt door een perfect acterende DiCaprio. Ook Crispin Glover doet een duit in het zakje met zijn vertolking van een begrafenisondernemer die zit te hopen op het doodgaan van mensen.
