Solaris is na Solyaris (1972) van Andrei Tarkovsky de tweede film gebaseerd op het boek van Stanislaw Lem. Het boek heb ik niet gelezen en haar eerste verfilming heb ik niet gezien, dus wellicht is mijn beoordeling van deze versie wat aan de hoge kant.
Dat de film geen kaskraker werd verbaast me niets. Dit is geen film waar de gemiddelde popcornvreter op zit te wachten. Actie is niet aanwezig en af en toe lijkt het of regisseur Soderbergh slakken heeft gegeten. Niettemin boeit de film genoeg om hem niet af te zetten.
Het idee is dus al eerder gebruikt, maar zeker interessant. Hierbij dient wel de kanttekening te worden geplaatst dat er een stuk meer mee gedaan had mogen worden. Clooney speelt een van zijn betere rollen als een psychiater die naar een ruimteschip gestuurd word om de bemanning te overreden hun terugkeer te maken naar aarde. Spoedig ondervind hij zelf waarom ze daar moeilijk toe komen. Aan boord van het schip krijgt hij namelijk bezoek van zijn overleden vrouw. Ze kan praten en voelt echt aan, maar is ze dat ook?
Wat volgt is een psychologische uiteenrafeling van Clooney´s relatie, vanuit zijn perspectief, grotendeels verteld middels flash-backs.
Hoewel Solaris ogenschijnlijk pretendeert wat hoogstaander vermaak te zijn dan het gemiddelde Hollywood-product kampt de film af en toe met een zelfde voorspelbaarheid. Dit wordt enigszins rechtgetrokken door de zichtbare kunde waarmee de film gemaakt is. Dit gegeven neemt echter niet weg dat de film waarschijnlijk de zoveelste overbodige remake is.
