Eén van de films waar momenteel reikhalzend naar wordt uitgekeken, is The Revenant van Alejandro G. Iñárritu, gebaseerd op het leven van Hugh Glass, een historische pelsjager (ca. 1780-1830). Glass kreeg vooral bekendheid door een incident waarbij hij, ver van de bewoonde wereld, door zijn metgezellen voor dood werd achtergelaten na een aanval van een grizzlybeer. Dit incident werd in 1971 al eens verfilmd onder de titel Man in the Wilderness.

 

In Man in the Wilderness is de naam van Glass veranderd in Zachary Bass. Op de terugweg van een expeditie naar het hoge noorden (om op pelsdieren te jagen) raakt Bass levensgevaarlijk gewond als hij te dicht bij een berin met jongen komt. De huiden die men heeft verzameld, worden vervoerd in een boot die door muilezels wordt voortgetrokken en men is achter op het schema. Om die reden besluit de leider van de expeditie om de reis niet te onderbreken. Twee leden van de expeditie blijven achter om Bass te verzorgen en te begraven maar zij slaan op de vlucht als in de omgeving indianen opduiken. Tegen alle verwachtingen in komt Bass weer bij bewustzijn. Op handen en voeten begint de zwaargewonde man aan zijn overlevingstocht ...
 

 

De prestaties van de historische Hugh Glass waren werkelijk formidabel. Hij had een gebroken been en zware verwondingen aan zijn gezicht, armen en rug. De wond op zijn rug liep door naar de linkerzij en legde diverse ribben bloot. Glass spalkte zijn eigen been en voorkwam gangreen door maden op het dode vlees rondom de open wonden te plaatsen, een methode die hij had geleerd van de plaatselijke indianen. Glass legde meer dan 300 kilometer af - eerst kruipend, daarna op handen en voeten, ten slotte strompelend - tot aan Fort Bowie, de dichtsbijzijnde post van de beschaving. Het leverde hem de bijnaam 'revenant’ op, Frans voor spook, oftewel iemand die is teruggekeerd uit de dood. 

 

De beproevingen van Glass/Bass worden in Man in the Wilderness op treffende manier in beeld gebracht. Met name de eerste helft van de film is spannend en aangrijpend. De tweede helft is wat minder omdat er te veel flashbacks zijn die het tempo uit de vertelling halen en de aandacht verdeeld raakt over Bass en de leden van de expeditie, die nog steeds bezig zijn met het voortslepen van de boot over land. Wel telt die tweede helft enkele mooie, bijna documentair aandoende scènes waarin het leven van de indianen wordt belicht, zoals een prachtige scène met een Indiaanse vrouw die in afzondering een kind ter wereld brengt.  

 

Ik ben benieuwd wat Iñárritu met dit historische materiaal heeft gedaan.