Een groep criminelen onder leiding van Neil McCauley speelt zichzelf in de kijker van de politie na een overval op een geldtransport. Inspecteur Vincent Hanna is belast met het onderzoek naar McCauley, maar komt er al gauw achter dat de man een grote onbekende is. Wat volgt is een inlichtingenoperatie, waarbij de flikken steeds dichter op de huid van de bende komen te zitten. Na een bankoverval waarbij onschuldige doden vallen zet Hanna nog een paar tandjes bij. Beide mannen zijn echter elkaars evenknie. Wie zal wie als eerste te pakken krijgen?

Heat is de enige speelfilm waarin grootheden Al Pacino en Robert De Niro samen in een scène te zien zijn. En het moet gezegd, het is een vette verbale confrontatie. Het is echter zeker niet de beste uit deze film. Een aantal actiesequenties behoort tot de absolute wereldtop. Met name de minutenlange shootout in downtown Los Angeles met volautomatische machinegeweren is om van te smullen.

Ook positief: Heat vervalt slechts zelden in de clichès van de misdaadfilm; ook Pacino en De Niro spelen buiten hun standaardrepertoire. Zij worden bovendien ondersteund door een ensemble van acteurs waarbij je je vingers kunt aflikken. Val Kilmer springt eruit in misschien wel zijn beste rol als licht-psychopatische trigger-happy gangster.

Toch knaagt er ook het een en ander aan Heat en dat zit hem met name in de lange speelduur. Er wordt veel aandacht besteed aan het psychologische spel tussen de beide hoofdpersonages. Met name de vraag of het wel mogelijk is een goede cop of crimineel te zijn als je ook nog gewone menselijke relaties (vrouw, familie, kinderen) hebt, wordt mijns inziens iets te vaak herhaald. Heat klokt bijna drie uur; met een uurtje minder was hier sprake geweest van een van de beste films uit de jaren negentig. Nu is het gewoon een heerlijke misdaadprent.