Charley Davis is een bokser met een amateurtitel op zak, maar zijn hard werkende ouders hebben een beter leven voor hem in gedachten. Wanneer zijn vader echter sterft bij een schermutseling in de buurt, ziet Charley zich genoodzaakt de bokshandschoenen weer op te pikken en te vechten voor geld. Tijdens zijn profloopbaan gaat het hem aanvankelijk voor de wind, maar gaandeweg raakt Charley verstrikt in een wereld van snel geld en louche figuren...

Body and Soul is zowel een geslaagde film noir, als een prima boksdrama. Het eerste was voor mij de hoofdreden de film te aanschouwen. John Garfield vertolkt bokser Charley Davis met verve. De figuur die hij neerzet is van het type antiheld. Tegen de achtergrond van een deprimerende omgeving, weet hij zich in beginsel aan de malaise te onttrekken. Later maken echter morele corruptie, somberheid en gevoelens van vervreemding van hem meester. Klassieke noir aldus, die middels een goed geconstrueerde, lange flashback, boeiend wordt verteld.

De prent doet bovendien aan als de grootvader van alle boksfilms. En is dit misschien ook wel. Niet alleen de mindere goden onder de talloze boksfilms, maar ook de klassiekers Raging Bull en Rocky bijvoorbeeld, zijn behoorlijk schatplichtig aan Body en Soul. Werkelijk alles wat men hedentendage als afgezaagd zal bestempelen aan dit subgenre, van karakterontwikkeling tot plotmechanismes, alsook de wijze waarop de gevechten zelf in beeld worden gebracht, komt in grote mate voort uit dit oermodel. Hierdoor is het aangenaam apart om met moderne ogen deze film te bekijken.

Body and Soul werd genomineerd voor drie Oscars, waarvan die voor beste montage werd verzilverd. Er volgden twee nietszeggende remakes, in 1981 en 2000. Houd het dus gerust bij het origineel uit 1947 dat, qua effectiviteit, weinig aan kracht heeft ingeboet.