Ting is de beste Muay Thai vechter van het dorp. Het is dan ook hij die eropuit wordt gestuurd, wanneer een stuk Buddha beeld (de Ong-bak), wordt gestolen. Hij is nog niet vertrokken, of de gewassen beginnen al te verdorren. Er is dus haast geboden. Maar Ting zal de Ong-Bak niet zonder slag of stoot -vat je hem- terugkrijgen uit de handen van de criminelen...

Een film ophangen aan de vechtkunsten van de hoofdrolspeler is geen noviteit, maar normaliter wordt er wel gepoogd om hieraan een aardig scenario te koppelen. Daarvan is hier echter zeer zeker geen sprake. Het verhaal is vreselijk en ontstellend slecht geschreven. De acteurs zijn al net zo slecht als het achterlijke script en de volledig inwisselbare housevariatie die voor soundtrack moet doorgaan klinkt alsof het uit een goedkoop stukje muzieksoftware afkomstig is.

Dit Thaise martial-arts vehikel kijk je maar voor een ding: De Muay Thai skills van Tony Jaa. En toegegeven: Die zijn zeer dik in orde. Het is indrukwekkend wat de man, wat dat aangaat, laat zien. Op sommige posters wordt hij zelfs gebombardeerd tot 'De nieuwe Bruce Lee'. Dat kan echter hooguit slaan op het ass kicken dat hij aan de dag legt, want wanneer hij niet fysiek bezig is, heeft hij de uitstraling van een wiskundeleraar op maandagmorgen.

Het moet dus allemaal komen van Tony Jaa, die ermee te veel hooi op zijn vork krijgt. De gevechten weten goed vermaak te bieden, maar we moeten er te lang op wachten. Bovendien vind ik het allemaal niet zo denderend gefilmd. Met name de instant replays van trappen en stoten die met grote regelmaat de kop op steken zijn niet al te best.

Ong-bak oogstte veel succes en kreeg een paar vervolgen. Die laat ik maar aan me voorbij gaan. Deel 1 is voor mij meer dan genoeg.