Tim is een oplichter van het sympathieke soort en maakt de dommige Harry zijn beetje goud afhandig. Tim steekt het geld in een rondtrekkend circus dat als voornaamste attractie een ´zeemeermin´ heeft. Harry heeft Tim in de smiezen en slaat het cricus kort en klein. Ondanks Tim´s streek raken de twee bevriend en dromen ze beide van de ranch die Harry heeft geërfd. De geweldloze Tim, hij draagt niet eens een pistool, blijkt echter niet te zijn voor wie hij zich uitgeeft. Tim maakte ooit deel uit van een bende. Deze zit hem op de huid, daar hij brak met het criminele leven en twee zoons van zijn voormalig werkgever doodde... 
 

De film begint vrij krachtig met een zeer aardig gestyleerde gewelddadige openingsscène. Ook het laatste half uur heeft pit en zorgt ermee voor een bevredigende afsluiting. Hiertussenin laat de prent het echter afweten. De toonzetting is tijdens dit grote middenstuk luchtig en tragikomisch.

Hoewel de chemie tussen beide hoofdrolspelers aanwezig is, werkt de 'buddy movie' aanpak mijns inziens niet. Het duo beleeft het een en ander samen, maar het is niet heel relevant en vermakelijk is ook een andere zaak. Het hele gedoe met het circus kon mij in elk geval gestolen worden. Bovendien wist hetgeen dat voor humor moet doorgaan mijn lachspieren niet te activeren.

Hoewel Giulio Petroni de film er goed laat uitzien en met enkele fragmenten zijn brille toont, is ...e per tetto un cielo di stelle een onevenwichtige en stuurloze onderneming. Bovendien werkt het ambivalente karakter van de prent niet. Regisseur Petroni, acteurs Gemma en Adorf, maar vooral de mooie klanken van Morricone's score (veruit het beste aan deze film) weten dit gelukkig redelijk te verbloemen. Ook al ontstijgt de film met gemak de middelmaat, er had naar mijn mening veel meer ingezeten.