Hector woont al ruim vijfendertig jaar in een kindertehuis waar hij ooit door zijn familie is achtergelaten. Op een dag komen zijn oom Achiel en tante Ella hem echter ophalen. Hoewel ze hem een vakantie in het zicht stellen, zetten ze hem aan het werk in de bakkerij van zijn oom. Hierdoor kan zoonlief Jos meer trainen op zijn wielrenfiets om hun tegenstanders te verslaan. Als blijkt dat Hector het beste voor heeft met zijn fietsende neef en daarnaast ook nog een heel plezierig persoon blijkt te zijn, veranderen de wederzijdse opinies razendsnel.
 

Niet handig: eerst Koko Flanel (1990) kijken en daarna pas Hector (1987). Beide films hebben Urbanus in de hoofdrol en draaien ongeveer om hetzelfde principe, namelijk dat van een schlemiele man die toch meer in zijn mars blijkt te hebben dan verwacht. De sukkeligheid en plaatsvervangende schaamte rond deze persoonlijkheden maken door de mooie vertolkingen van Urbanus snel plaats voor een zekere tederheid en daarmee gepaard gaande humor.

Omdat beide films zo sterk op elkaar lijken is het handiger de eerstgemaakte het eerst te bekijken. Nu vind ik Koko Flanel namelijk een tikkie beter dan Hector, eenvoudigweg omdat ik bij laatstgenoemde het idee had alles al een keer eerder te hebben gezien. Wat zoals gezegd dus geen vreemde gedachte is. Ik ben dan ook benieuwd hoe mijn beoordeling zou zijn geweest indien ik de volgorde had omgedraaid. Ach, dat zullen we nooit weten, want het kwaad is nu eenmaal reeds geschiet.

Eigenlijk maakt het niet eens zoveel uit welke van de twee je eerst kijkt. Beide films zijn namelijk behoorlijk goed te pruimen en bieden ruim voldoende vertier. Mijn eindcijfer is voor beide films hetzelfde, maar weet dat Koko Flanel net iets beter is.