Brivido giallo heet de televisieserie waarvoor deze productie is gemaakt, maar ik vind het inferieure medium televisie nauwelijks een excuus voor de wanstaltigheid van onderhavige titel.

Van veel meer dan een godsgeklaagde versie van Scooby Doo is namelijk geen sprake. Erger nog: De gemiddelde aflevering van de Hanna-Barbera tekenfilm is een factor honderd griezeliger. En vermakelijker. En vernuftiger.

In Una notta al cimitero rooft een groepje jongeren dingen uit een supermarkt, om vervolgens in hun busje naar een kerkhof te rijden. Waarom? Joost mag het weten. Het maakt ook geen flikker uit, want nu kan de horror aanvangen. Of niet dan? Nee, helaas niet. Togegeven, er zijn wat rare zombies, maar die doen vrijwel niets behalve maniakaal lachen. Je schrikt je de tering...

De film pretendeert horror te zijn, maar er gaat niemand dood. Er zijn vrouwen in de film, maar ze laten hun tieten niet zien. Dit terwijl we getrakteerd worden op de meest afgrijselijke special effects die je maar kunt bedenken.

Van enige logica in het scenario is bovendien geen sprake. Voor zover het wel coherent is, boeit het voor geen meter. De film lijkt voor eeuwig te duren, omdat 'ie vreselijk slecht is en ongelooflijk saai.

Lamberto Bava zet hiermee een dieptepunt in de Italiaanse filmgeschiedenis neer; een gedrocht zo erg, dat een recensie ervan eigenllijk niet eens verdiend is. Een ieder die betrokken is bij de totstandkoming van deze kutfilm zal zich hopelijk diep schamen.