Het zal je maar gebeuren: zit je lekker op een bankje uit te rusten, komt er een zwangere vrouw voorbij gerend met een aantal mannen met pistolen in haar kielzog. Stoere kerel als je bent besluit je de vrouw te helpen, waarbij je met het grootste gemak tientallen tegenstanders om weet te leggen. Ondertussen begeleid je ook nog haar bevalling, wordt de vrouw neergeschoten en zit je opeens met een baby opgescheept.
 

Dit gebeurt Smith dus, die direct een zekere betrokkenheid bij de baby voelt en hem niet aan zijn lot over wil laten. Hij krijgt echter te maken met Hertz, die zichzelf tot doel heeft gesteld de baby om het leven te brengen. Nog prangender probleem is dat de kleine jongen honger heeft. Smith gaat daarom naar prostituee Donna, die juist zelf een baby heeft gebaard. Gezamenlijk nemen ze het op tegen Hertz, die met de dood van de baby een exclusief wapencontract veilig wil stellen.
 

Hoe bovenstaande allemaal in elkaar steekt wordt weinig duidelijk na het zien van Shoot ‘Em Up. Laat ik het anders beschrijven: de plot word je wellicht duidelijk, maar een uur later ben je hem alweer vergeten. Dan zou je verwachten dat er sprake is van een behoorlijk slechte film, maar dat is zeer zeker niet het geval. Shoot ‘Em Up vermaakt namelijk als een tierelier. Actie en komedie worden ogenschijnlijk met de grootste eenvoud in elkaar geschoven. Ooit een bevalling gezien waarbij de navelstreng door een pistool wordt 'doorgeknipt'? Als vergelijkingsmateriaal van Shoot 'Em Up dienen dan ook films als Crank en Smokin’ Aces. Maar wees gewaarschuwd, what you see is what you get. Popcornvermaak van de bovenste plank dus. Net als een hamburger, lekker tijdens het happen, maar wat had ik ook alweer gegeten?