White HeatWhite Heat geldt vandaag de dag als een klassieker uit de naoorlogse periode van Hollywood, en velen beschouwen de rol van gangster Cody Jarrett als de beste van de legendarische acteur James Cagney. Toen de film uitkwam, waren de reacties verdeeld. De Freudiaanse overtonen leken al te bar, en de gebruikelijke sentimentaliteit en relativerende humor van veel vooroorlogse gangsterdrama’s ontbrak.
De openingsscène is ongewoon brutaal voor een film uit 1949. Bij een overval op een stoomtrein worden verschillende getuigen koelbloedig afgemaakt (omdat ze de naam van de leider van de gangsters hebben opgevangen) en één van de overvallers loopt derdegraads brandwonden op aan zijn gelaat. Als de gewonde jongeman een blok aan het been van de gangsters dreigt te worden, besluit hun leider, Jarrett, hem achter te laten om in eenzaamheid te sterven. Goed, uit medeleven geeft hij één van zijn mensen ‘toestemming’ om de jongen het genadeschot te geven … Cody Jarrett is een ziekelijke figuur. Hij heeft een sterke moederbinding en voortdurend last van aanvallen van knallende hoofpijn. Maar hij is niet dom: hij weet dat hij op de elektrische stoel zal belanden mocht hij ooit voor de treinoverval worden aangeklaagd. Daarom besluit hij zich aan te geven voor een andere overval, die op hetzelfde moment werd gepleegd als de treinoverval, maar wel in een andere staat. Het plan lijkt doorzichtig, maar het gerecht trapt erin. Alleen twee speurders die al lang achter Jarrett aanzitten, zetten door. Jarrett heeft een lichte straf gekregen, en een van de speurders, Hank Fallon, besluit undercover te gaan en zich bij Jarret te laten opsluiten. Stukje bij beetje wint Fallon het vetrouwen van de gangster, en een ingewikkelde val wordt opgezet. Het plan is tot in de puntjes voorbereid, maar dan gebeurt er iets onverwachts: Jarrett krijgt te horen dat zijn moeder is vermoord, en draait door … De scène waarin Jarrett doordraait werd geïmproviseerd door Cagney. Hij had regisseur Walsh gewaarschuwd om de camera’s te laten draaien, wat er ook mocht gebeuren. Deze aanpak was karakteristiek voor zowel Cagney als Walsh. De laatste bereidde zijn scènes goed voor, maar liet vervolgens zijn acteurs de vrije hand, om een ‘natuurlijker’ resultaat te krijgen. Zijn films ogen daarom vaak een beetje ruw, maar zeer direct. Cagney was een van de eerste acteurs die geheel op ging in zijn rollen, hij werd zijn personages. Als zodanig was hij een voorloper van acteurs als DeNiro en Pacino. Tegenspeelster Mayo bekende later dat ze werkelijk bang van hem was tijdens de opnamen. White Heat is verplichte kost voor filmliehebbers. Cagney is prachtig als de moorddadige maniak, en Edmond O’Brien doet niet veel voor hem onder als de man die hem koste wat kost wil klissen. En wat te denken van Virginia Mayo als het gangstermleisje: bang van de baas, maar niet te beroerd om een oude vrouw in de rug te schieten. En let op de slotscène: Jarrett is eindelijk in de val gelokt, hij is klemgezet op het terrein van een petrochemische fabriek. Zich overgeven? Dat nooit! In een laatste uiting van waanzin, steekt hij het hele complex in de fik.
Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobytrap: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
   |
 |
|
|
|
Terug naar vorige pagina | Naar filmoverzicht |
