Nick Hezard is een onbeduidende zwendelaar die met de oudste trucjes mensen kleine geldsommen afhandig weet te maken. Wat dat betreft is Robert Clark een grotere vis: Hij laat diamanten roven, om vervolgens ook nog het verzekeringsgeld op te strijken. Clark ziet in Hezard de perfecte persoon om op te draaien voor een grote roof. Wanneer hierbij een vriend van Hezard wordt gedood, onderneemt Hezard een uitgekookt plan om Clark helemaal uit te kleden...

Italianen deden nooit moelijk over een beetje plagiaat. De plot zal namelijk erg bekend voorkomen. Voor zover nog niet duidelijk waar de mosterd vandaan is gehaald, maakt de Engelse titel van deze film, Nick the Sting, dit zonneklaar; The Sting, dus.
 

 

Het vermaak moet komen van de uitgebreid geënsceneerde poppenkast waarin de gangster belandt. Dat dit allemaal uit de koker komt van een nietszeggende kruimeldief is volslagen onrealistisch, maar het vermaakt.

Helaas is de keuze voor Luc Merenda als hoofdrolspeler een ongelukkige. In een ietwat stoerdere rol komt hij beter tot zijn recht, dan wanneer hij een sympathieke gladjanus moet spelen. Bovendien, al kan hij daar zelf niets aan doen, is hem in de Engelstalige versie een vreselijke stem meegegeven. Hierdoor sorteert zijn personage niet het juiste effect en wekt hij slechts irritatie op. En dat is jammer, gelet op het feit dat de acteurs en actrices die hem omringen wel op dreef zijn. Lee J. Cobb doet het goed als gangster, er zijn bekende mannen uit de Italiaanse genrefilm en leuke dames in de bijrollen.
 

 

De film valt enigszins als jatwerk te typeren en is verre van perfect, maar aan de regie van Fernando Di Leo ligt het niet. Hij pakt meerdere malen uit met split screens en andere visuele frivoliteiten  die het geheel enerverender maken. Dit geldt evenzo voor de opzwepende muziek van Luis Bacalov. Toch zijn de films waarin Di Leo wat grimmigere misdaadverhalen vertelt mijns inziens beter te pruimen. Deze film is leuk voor een keertje, maar leunt dusdanig op de naaistreek en hoe deze in elkaar steekt, dat je hem geen tweede keer hoeft te zien.