Shoot, Ringo, Shoot!

Een Nederlandse western, dat zie je niet zo vaak. Een zekere Henk van der Linden heeft ooit een aantal films gedraaid die, zo vermoed ik toch, voor westerns moesten doorgaan. Eén daarvan, Indianenoverval in de Dodenpas, kreeg zelfs een vermelding in het Italiaanse standaardwerk over Europese westerns van Marco Giusti. Volgens Giusti is de film nooit buiten het land van herkomst, Nederland dus, te zien geweest. Hij weet verder ook niets van de film. Ik ook niet. Verder had je natuurlijk de Indiaan Kluk Kluk (gespeeld door Herbert Joeks) in het programma Pipo de Clown, en de bekende schlager Wij zijn twee eenzame cowboys.  Die ging zo:

Wij zijn twee eenzame cowboys

Wij zwerven langs bos en langs hei

De Veluwe is onze prairie

Daar voelen wij ons vrij en blij

Ik had de moed al opgegeven, de western is immers niet meer populair. Terwijl vroegere generaties opgroeiden met Clint Eastwood en Lee van Cleef, richten jongeren vandaag de dag hun aandacht liever op Space Monsters of Toy Story 1,2,3. De western is een bijna vergeten genre geworden, alleen nog populair onder een paar freaks. Maar nu is er Wouter Jansen, oftewel Hungry Bear (ongetwijfeld een freak). Liefhebbers kennen hem van de neo-western hutspotstijl Hungry Bears don’t Dance. Inmiddels is de opvolger ingeblikt, getiteld Shoot, Ringo, Shoot ! Oftewel, in het Italiaans (Orso affamato is een liefhebber van de Italiaanse variant, de spaghetti western) Spara, Ringo, Spara! Is er ook een Nederlandse titel voorzien? Jazeker: Schiet, Ringo, schiet dan toch!

De handeling van deze ultrakorte film (vier minuten en wat seconden), doet denken aan het slot van My Name is Nobody (Il Mio nome è Nessuno), met het in scène gezette revolverduel tussen Terence Hill en Henry Fonda, dat door een fotograaf wordt vastgelegd voor het nageslacht. Ook Ringo en zijn tegenstander Butch McCloud willen hun revolverduel laten vastleggen op de gevoelige plaat, en vragen daarom bijstand aan de natuurfotograaf Clayton, toevallig werkzaam op de plaats waar de twee hebben afgesproken. De fotograaf heeft er weinig zin in, maar ja, zoals hij zelf zegt, you can’t argue with a gun. Zoals u merkt zijn de dialogen knap doordacht.

Hungry Bears don’t Dance was opgenomen in de Ardennen, een spookachtige omgeving, mistig en eenzaam, waar herinneringen aan eeuwenoude geheimen in de leegte weerklinken. Iedere film die daar wordt opgenomen, krijgt automatisch iets van een spaghettiwestern (zie bijvoorbeeld hoe de streek is gebruikt in de Belgische thriller De Indringer). Maar ook Nederland heeft diverse natuurgebieden die aantrekkelijke locaties leveren voor een wildwestverhaal. De Veluwe (zie de Schlager) moet heel wat in de aanbieding hebben, en persoonlijk heb ik altijd gedacht dat De Drunense Duinen een uitstekend decor zijn voor een western naar Italiaans recept. De Hongerige Beer liet zijn keuze vallen op een vergelijkbaar gebied, Wekeromse Veld.

Shoot Ringo, Shoot! is een leuke traktatie voor de westernliefhebber. De locatie, een woestijnachtige zandverstuiving, is goed gekozen en de aankleding en beeldvoering ogen verzorgd. Ik zou in het vervolg echter nalaten op doelbewust met een zeer lage stem te gaan spreken. Okay, Eastwood had er ooit succes mee, maar we zijn Eastwood niet. Ook zou ik eens proberen om de langzame opbouw à la Leone eens te vervangen door een plots, hevig begin. Op die manier heb je de kijker meteen bij zijn kladden. Daarna kun je altijd nog langzaam toewerken naar een climax.

De eenzame cowboys zijn hier te beluisteren:

http://www.youtube.com/watch?v=ptCnHHQnnAQ

Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobytrap:
- The man who shot Liberty Valence (western / drama : 8)
- Colorado Territory (western : 8)
- True Grit (2010) (western / drama : 8)
- Stagecoach (western / drama : 8)
- A Time for Killing (western : 7)

Hoe beoordeelt Boobytrap categorie western eigenlijk? 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

Hoe beoordeelt Boobytrap categorie kort eigenlijk? 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10