Los desesperados

De Confederate soldaat John Warner deserteert, daar zijn zwangere vriendin Rosa op sterven ligt. Eenmaal aangekomen bij de ranch van haar machtige vader, Pedro Sandoval, blijkt Rosa te zijn gestorven tijdens het baren van een zoon. Sandoval heeft een pesthekel aan Warner en stuurt hem weg, met de baby die cholera blijkt te hebben. Samen met een grafrovende, tevens gedeserteerde, vriend rijdt Warner hongerig rond. Hij duikelt en passant nog een vriend op; een voormalige priester. Nergens krijgen ze eten of melk voor het kind.
We zitten nu ongeveer een half uur in de film. De prent laat zich op dat moment goed omschrijven als 3 Men and a Baby in het wilde westen; niet best dus. Gelukkig gaat het kind enkele minuten later dood. Warner raakt er behoorlijk over de zeik van en verdrinkt op kinderlijk symbolische wijze een kerel in een emmer melk. Vrijwel uit het niets is Warner ineens de leider van een bende geworden, daar nog enkele ongure gasten zich bij hem hebben aangesloten. Waarom is me een raadsel, want Warner wil eigenlijk alleen maar wraak nemen op Sandoval en is helemaal niet zo'n fantastische leider.

De Confederate soldaten zijn de oorlog aan het verliezen; dat is in elk geval historisch correct in deze film. Ze hebben het vee van Sandoval nodig, dat in ruil voor een legertje soldaten ter beschikking wordt gesteld. Middels een afvallige volgeling van Warner proberen ze onze anti-held in een hinderlaag te lokken. Dit levert een lachwekkende scène op, waarbij het militaire intellect ver te zoeken is. De hinderlaag bevindt zich namelijk op nog geen mijl van de Mexicaanse grens. Met andere woorden: Warner en zijn mannen ontsnappen aan een numerieke overmacht.
Enfin, om een lang verhaal maar kort te maken: Na een aantal mislukte controntaties krijgt John Warner uiteindelijk zijn wraak op Sandoval. Eerst is er een dom messengevechtje tussen beide kemphanen, waarna een stier korte metten maakt met Sandoval. Vervolgens wordt wat er is overgebleven van John's bende in een arena aan gort geschoten door honderden soldaten. The end.

De prent valt nogal tegen indien je de cultstatus ervan in sommige kringen in ogenschouw neemt. Het scenario is niet samenhangend en gereputeerde acteurs als George Hilton en Ernest Borgnine weten hun kartonnen karakters niets mee te geven. De keuze voor Borgnine als Mexicaan vind ik daarenboven onbegrijpelijk. Maar blijkbaar had Fernando Sancho op dat moment iets anders te doen. Van de voornaamste acteurs weet enkel Leo Anchóriz een afdoende acteerprestatie neer te zetten. 
Nu is het zo dat ik een enigszins versneden versie van de film heb aanschouwd, maar ik vermoed dat de uncut versie niet veel beter is. Die duurt immers nog langer. Niettemin klinkt de recensie misschien wat te kritisch, daar er op zich geen sprake is van een megaslechte western. Julio Buchs regisseert adequaat, ook al had het wel wat gewelddadiger gemogen. De sterke sinistere toonzetting van de openingsscène vervaagt helaas en wat rest is een standaard uitgevoerde western met een ondermaats en incoherent scenario.

Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Yahhrrrrm:
- Compañeros (western : 8.5)
- Django (western : 8)
- Se sei vivo spara (western / horror : 8)
- Giù la testa (western : 8)
- Il mio nome è Nessuno (western / humor : 7.5)

Hoe beoordeelt Yahhrrrrm categorie western eigenlijk? 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10