Dzieci z Leningradzkiego (The Children of Leningradsky)
Ten tijde van het schieten van deze documentaire bestond in Rusland een wet die kinderen het recht gaf op straat te leven. Hierdoor was het zelfs verboden zwerfkinderen van de straat te halen. Deze wet kwam de vele alcoholistische ouders in Rusland goed uit: Naar schatting 50.000 kinderen, in de leeftijdscategorie van tien tot veertien jaar, werden op straat gedumpt. Treinstation Leningradsky is een plek waar velen van hen samenklieken. Veel gezonder worden deze minderjarigen er niet op van dit leven. Ze wonen op verwarmingsbuizen en hebben allerlei trauma's, verslavingen en ziektes. Al bedelend, zuipend, lijmsnuivend en zichzelf prostituerend aan pedofielen doden ze hun tijd. Behoudens mishandelingen van de politie, bekommert zich niemand om de zwerfkinderen...
Het is niet zo dat mijn bek openvalt bij het aanschouwen van dergelijke taferelen, maar The Children of Leningradsky is een uiterst effectieve documentaire en weet door de belichte materie goed de aandacht vast te houden. Cineaste Hanna Polak heeft het vertrouwen van de kinderen weten te winnen en de kinderen een langere periode gevolgd zonder al te veel te intervenïeren, hetgeen een intiem portret van deze kinderen heeft opgeleverd. De schrijnende situaties zijn talrijk, wat waarschijnlijk voor de Oscar nominatie gezorgd heeft. Vrij geinig in dit licht is overigens de hoopvolle opmerking van een kind: "God houdt zelfs van Tsjetsjenen, dus zal Hij ook wel van ons houden." Slechte publiciteit als deze film heeft inmiddels geleid tot een reductie van het aantal zwerfkinderen, onder meer door afschaffing van de besproken wet. Of de kinderen bij hun zuipende ouders beter af zijn is overigens maar de vraag.
