Voor de zevende keer al weer mogen we Pinhead en zijn magische doosje begroeten. Hoewel de meeste delen hiertoe weinig tot geen aanleiding geven, ben ik altijd redelijk verheugd een nieuwe Hellraiser te mogen aanschouwen. Het zal voornamelijk het concept zijn dat hiervoor verantwoordelijk is en uiteraard de demonische slechterik Pinhead. Toch vind ik dat er meestal te weinig mee wordt gedaan, kritiek die ook dit dit Hellraiser: Deader zich mag aantrekken.
In dit deel wordt een journaliste naar Roemenië gestuurd om aldaar de activiteiten van een dubieuze sekte te onderzoeken. De leider van de sekte heeft de gave om mensen terug te halen uit de dood. Dit kan hij natuurlijk niet zomaar. Hij maakt gebruik van de lament confguration, oftewel het magische doosje, dat de poorten naar het helse domein van Pinhead opent. De sekteleider, een nazaat van de ontwerper van het doosje (zie deel 4), is van mening dat hij de rechtmatige eigenaar is van het occulte speeltje, maar Pinhead bestrijdt dit. Bovendien is laatstgenoemde niet zo te spreken over de ongenode gasten in zijn hel...
Hoewel de originaliteit er niet vanaf spat, viel dit zevende deel me niet tegen. De film bevat enkele aardige schrikeffecten en een, hoewel vrij rommelig, plot dat redelijk weet te boeien. Het is natuurlijk mooi voor acteur Doug Bradley dat hij al twee decennia een vast inkomen heeft met zijn vertolking van Pinhead, maar in erg goede vorm steekt hij hier niet. Erg boeien doet dat gegeven niet. Hellraiser: Deader is vooral een redelijk geslaagde journey into fear, waarin de opper Cenobite een belangrijke bijrol speelt.
