Een aantal maanden geleden heeft de zwangere Sarah een auto-ongeluk gekregen, waarbij haar vriend en de beide inzittenden van de tegenligger om het leven zijn gekomen. Als ze op de avond voor de bevalling alleen thuis zit, staat er een vreemdeling voor de deur die intieme details over Sarah weet te vertellen. Deze dame blijkt op de ongeboren baby in Sarah's zwangere buik uit te zijn. Gewapend met een grote en zeer scherpe schaar jaagt ze op haar slachtoffer.
 

Het is lang geleden dat ik bij een horrorfilm op het puntje van mijn stoel heb gezeten, maar het Franse À l'intérieur (in het Engels Inside) is er met vlag en wimpel in geslaagd. De scène waarin de vreemde dame voor de deur staat is al zeer onheilspellend, waarna de spanning alleen maar verder wordt opgebouwd. Béatrice Dalle zet met afstand een van de engste vrouwen in een film ooit neer. Haar glimlach, met een grote spleet tussen de tanden is werkelijk memorabel en van een ongelooflijk gemene aard. Normaal gesproken steun ik in dit soort films de bad girl, maar Dalle speelt zo goed dat ik hier toch echt voor de good girl moest kiezen.
 

Inside is absoluut geen gezellige film te noemen. Integendeel zelfs. Het bloed vloeit rijkelijk, maar er is geen ruimte voor humor. Alles wordt serieus gebracht, maar geweld wordt niet verheerlijkt. De meeste gebeurtenissen zijn geloofwaardig en passen binnen het gruwelijke verhaal. Het gebruik van een schaar als wapen is een goede vondst en in een van de laatste scènes is het gebruik ervan zelfs schokkend te noemen.
 

De speelduur is met 80 minuten al aan de korte kant, maar toch verslapt de aandacht tegen het einde, omdat dan een aantal horrorclichés om de hoek komt kijken. Als Inside twintig minuten korter was geweest was er van een kleine sensatie sprake geweest. Nu ook is dit echter een dikke aanrader voor iedereen, met uitzondering van zwangere vrouwen of met jonge kinderen, wie ik deze film ten zeerste ontraad.