Giulio Sacchi is een tweederangs crimineel die nogal trigger happy is. Zonder legitieme aanleiding knalt hij een smeris dood, waardoor een bankoverval in de soep loopt. Dit vinden zijn collega's uiteraard niet zo tof. Na een vernederende uitbanning uit de bende, waarbij hij in elkaar wodt gemept, zit Giulio echter niet bij de pakken neer. Hij vindt snel een paar mannetjes die nog loseriger zijn dan hij en gaat de 'wijze' criminele leider uithangen. Giulio's vriendin werkt voor een rijke kerel als secretaresse en die man heeft een dochter. Giulio's plan is om haar te ontvoeren, om zo een flinke smak duiten te incasseren. Julio en zijn bende laten hierbij een spoor van lijken achter. Uiteraard is de politie erop gebrand de zaak op te lossen...
Uit het omvangijke oeuvre van de Italiaanse cultregisseur Umberto Lenzi is dit een van de betere voorbeelden van waartoe de man in staat was. Dit is simpelweg exploitatieve cinema van een hoger niveau. Naast de strakke regie van cineast Lenzi trekken de muziek van Ennio Morricone en de vertolking van hoofdrolspeler Tomas Milian deze prent naar een hoger plan. Van Milian's acteerwerk moet je een liefhebber zijn en ik vindt hem meestal geweldig, zo ook hier. Hij laat het psychopathische personage dat hij speelt al snel tot de verbeelding spreken. De psyche van Giulio Sacchi wordt hierdoor aardig blootgelegd, maar het zou natuurlijk geen exploitaion zijn indien zich dat niet tevens grafisch liet vertalen. Ook hierover heb ik geen klachten. Het is bij tijd en wijle lekker bloederig en sadistisch, zonder uit te monden in horrortaferelen. Als toefje slagroom op de taart fungeert cultacteur Henry Silva, die middels zijn personage van politieagent op kenmerkende wijze de cynische ondertoon van de film weet te accentueren.
